Nieuws
Enschede
Voor Jorien ter Mors was 2018 ondanks olympisch goud een inktzwart jaar
Jorien ter Mors won olympisch goud, schreef wereldgeschiedenis met een unieke prestatie en werd ook nog eens wereldkampioene sprint. Het succes maskeert enkel de ellende die de 28-jarige Enschedese dit jaar meemaakte. 2018 is grotendeels een nachtmerrie.
De prullenbak in. Zo snel als mogelijk vergeten. Jorien ter Mors is resoluut. Een mislukt jaar. Zegt de sporter die olympisch goud won. Zegt de sporter die geschiedenis schreef door als eerste vrouw ooit een medaille te veroveren op twee verschillende disciplines tijdens één Winterspelen. Zegt de sporter die een week na die glorie in het Zuid-Koreaanse Pyeongchang ook nog eens de wereldtitel sprint won. Die paar dagen aan het begin van het jaar is het enige wat goed was.
De twee katten in het rijtjeshuis in Heerenveen hebben nog vrij spel in de woonkamer. Vanaf volgend jaar maart moeten ze die delen met een puppy. In een nieuwe woning, een vrijstaand huis ergens buitenaf in Friesland. Het zijn de twee vooruitzichten die Ter Mors vrolijk stemmen. Ik kan niet wachten tot het zover is. De verhuizing en de komst van een nieuw huisgenootje zijn voor de Enschedese hoopgevende lichtpuntjes. Op de valreep van 2018 blikt Ter Mors terug op een jaar waarin drie sportieve successen kleur geven aan een inktzwart jaar.
Depressie
De voortekenen zijn al niet best. Ter Mors begint het olympische jaar in een staat van depressie, na een mislukt kwalificatietoernooi aan het eind van 2017. Zij, de olympisch kampioene van Sotsji (2014), wist zich op de 1500 meter niet te plaatsen voor Pyeongchang. Dat hakte er flink in. Ondertussen was ik haast vergeten dat ik me wel gekwalificeerd had voor de 1000 meter. De knop moest om.
Dat lukt haar. En hoe. In Zuid-Korea knalt Ter Mors naar olympisch goud op de kilometer. Indrukwekkend is niet alleen haar race, maar zijn ook de tranen om haar in 2014 overleden vader. Die roept ze om hulp in de slotfase van de 1000 meter. Kom pap, help me , schiet het door haar hoofd. Tijdens een terugblik in het TV-programma Studio Sportwinter breekt ze, snikkend vertelt Ter Mors dat ze altijd aan haar vader moet denken. Ook al geef je het verlies een plekje, het blijft altijd iets wat je meeneemt. Mijn verdriet is voor velen herkenbaar. Hoe het is om een race te winnen, daar kunnen veel mensen zich niets bij voorstellen. Ik probeer altijd open en eerlijk te zijn, ben een gevoelsmens. Dat spreekt mensen aan, ik hoor het vaak. Meer dan de wedstrijd.
Het blijft niet bij dat ene grote succes in Zuid-Korea. Wat Ter Mors niet lukte in Sotsji, gebeurt wel in Pyeongchang: een medaille op twee verschillende disciplines tijdens de Winterspelen. Vanaf het moment dat ik het shorttrack ging combineren met het langebaanschaatsen, was dat iets wat ik altijd al wilde bereiken.
Doffe wereld
Tot zover al het positieve over 2018, want achter het blinkende succes schuilt een doffe wereld van pijn, verdriet en veel financiële tegenslag. De titels ten spijt moet Ter Mors hard op zoek naar een nieuwe schaatsploeg, ze plaatst zelfs een oproepje voor sponsors op LinkedIn. Dat is de harde realiteit in de huidige maatschappij. Als je succesvol bent, omarmt iedereen je. Daarna word je aan je lot overgelaten.
De Enschedese blijkt op zwart zaad te zitten, heeft nog heel wat achterstallig salaris en premies tegoed van de opgeheven schaatskoepel iSkate. Er gaat geen dag voorbij waarop ze niet aan de financiële sores denkt. Tijdens de Spelen lukt het haar de problematiek van zich af te schuiven, terug in Nederland is er weer de bittere realiteit en de strijd om iets van haar geld te krijgen. Die hoop heeft ze opgegeven. Ik heb de rechtszaak gewonnen, maar ik zit er niet meer bovenop. Van een kale kip kun je niet plukken. Bovendien heeft me dit ook klauwen met geld gekost.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman
De twee katten in het rijtjeshuis in Heerenveen hebben nog vrij spel in de woonkamer. Vanaf volgend jaar maart moeten ze die delen met een puppy. In een nieuwe woning, een vrijstaand huis ergens buitenaf in Friesland. Het zijn de twee vooruitzichten die Ter Mors vrolijk stemmen. Ik kan niet wachten tot het zover is. De verhuizing en de komst van een nieuw huisgenootje zijn voor de Enschedese hoopgevende lichtpuntjes. Op de valreep van 2018 blikt Ter Mors terug op een jaar waarin drie sportieve successen kleur geven aan een inktzwart jaar.
Depressie
De voortekenen zijn al niet best. Ter Mors begint het olympische jaar in een staat van depressie, na een mislukt kwalificatietoernooi aan het eind van 2017. Zij, de olympisch kampioene van Sotsji (2014), wist zich op de 1500 meter niet te plaatsen voor Pyeongchang. Dat hakte er flink in. Ondertussen was ik haast vergeten dat ik me wel gekwalificeerd had voor de 1000 meter. De knop moest om.
Dat lukt haar. En hoe. In Zuid-Korea knalt Ter Mors naar olympisch goud op de kilometer. Indrukwekkend is niet alleen haar race, maar zijn ook de tranen om haar in 2014 overleden vader. Die roept ze om hulp in de slotfase van de 1000 meter. Kom pap, help me , schiet het door haar hoofd. Tijdens een terugblik in het TV-programma Studio Sportwinter breekt ze, snikkend vertelt Ter Mors dat ze altijd aan haar vader moet denken. Ook al geef je het verlies een plekje, het blijft altijd iets wat je meeneemt. Mijn verdriet is voor velen herkenbaar. Hoe het is om een race te winnen, daar kunnen veel mensen zich niets bij voorstellen. Ik probeer altijd open en eerlijk te zijn, ben een gevoelsmens. Dat spreekt mensen aan, ik hoor het vaak. Meer dan de wedstrijd.
Het blijft niet bij dat ene grote succes in Zuid-Korea. Wat Ter Mors niet lukte in Sotsji, gebeurt wel in Pyeongchang: een medaille op twee verschillende disciplines tijdens de Winterspelen. Vanaf het moment dat ik het shorttrack ging combineren met het langebaanschaatsen, was dat iets wat ik altijd al wilde bereiken.
Doffe wereld
Tot zover al het positieve over 2018, want achter het blinkende succes schuilt een doffe wereld van pijn, verdriet en veel financiële tegenslag. De titels ten spijt moet Ter Mors hard op zoek naar een nieuwe schaatsploeg, ze plaatst zelfs een oproepje voor sponsors op LinkedIn. Dat is de harde realiteit in de huidige maatschappij. Als je succesvol bent, omarmt iedereen je. Daarna word je aan je lot overgelaten.
De Enschedese blijkt op zwart zaad te zitten, heeft nog heel wat achterstallig salaris en premies tegoed van de opgeheven schaatskoepel iSkate. Er gaat geen dag voorbij waarop ze niet aan de financiële sores denkt. Tijdens de Spelen lukt het haar de problematiek van zich af te schuiven, terug in Nederland is er weer de bittere realiteit en de strijd om iets van haar geld te krijgen. Die hoop heeft ze opgegeven. Ik heb de rechtszaak gewonnen, maar ik zit er niet meer bovenop. Van een kale kip kun je niet plukken. Bovendien heeft me dit ook klauwen met geld gekost.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
