Nieuws
Enschede
Vintage sfeertje en klassieke kwaliteit bij La Roche in Enschede
'Intiem en energiek' zegt de website. Speciale aandacht voor vis en vlees van de chef. We zijn benieuwd of La Roche (de Rots) in Enschede alle beloften weet waar te maken.
La Roche kennen we eigenlijk al zo lang, vooral van het voorbij rijden. Het restaurant heeft de pech dat het niet in het culinaire epicentrum van de stad ligt. Dat verklaart misschien waarom het wat onderbelicht is. Dat neemt niet weg dat een schare trouwe gasten er graag komt.
De laatste interieurtrends zijn aan La Roche voorbij gegaan. Toch stap je direct in een warm bad waar een klassieke gastheer en gastvrouw de sfeer mede bepalen. Een 'vintage' restaurantsfeertje, omfloerst licht, een aparte bar met een zwevend hekwerk erboven en een soort kunstwerk, een metalen schaal met een alziend oog aan de wand, voor wie in tovenarij gelooft.
Aangenaam geroezemoes van de gasten, de rijpere gastheer loopt kwiek in het rond om iedereen op zijn wenken te bedienen, met een wit servet op de arm als een klassieke ober. De gastvrouw houdt alles scherp in de gaten, blikken vangend met een glimlach.
Twentse amuse
Met een fles Duits witbier en een glas sauvignon blanc monsteren we de kaart. We krijgen er een Twentse amuse bij: een hapje baklever met kleine stukjes gebakken appel. Mijn tafelgenoot smult, ik ben wat minder van de baklever.
Buiten de kaart om, vertelt de ober, is er ook reewild en tarbot. De platvis zwemt direct bij mij binnen. Mijn tafelgenoot is vandaag op de paleo-tour en bestelt ouderwets draadjesvlees van een Blonde d'Aquitaine en een klassieker vooraf: steak tartaar, ook van het blondje. Ik houd het bij vis en schaaldieren en neem de salade met gamba's als voorgerecht.
Bakje met een eierdooier
Steak tartaar wordt nog maar zelden aan tafel klaargemaakt en ook bij La Roche niet. Dat is jammer, maar er verschijnt wel een bakje met een eierdooier die je zelf met de royale hoeveelheid tartaar, gepresenteerd als een timbaal, mag vermengen. Het mooie vlees kun je zelf op smaak brengen met peper en zout uit de molen.
Ik prik in het krokant gebakken huidje van een van mijn gamba's die door het beslag zijn gehaald en gefrituurd. Ze zijn nog lekker heet. Een smakelijk geheel met het tuiltje slablaadjes, de basilicummayonaise en een paar schijfjes citroen.
Intussen raakt de zaak redelijk gevuld met meer gasten. Ook aan de bar kan een hapje worden genuttigd (een oestertje slurpen bijvoorbeeld, voor 2,50 't stuk), of na het diner een kopje koffie gedronken.
Irish Coffee, tegenwoordig een zeldzaamheid, staat ook op de kaart. Zo is hier wel meer gedateerd, zoals het muzikale behang uit de jaren 70, dat naadloos aansluit bij de gemiddelde leeftijd van de gasten. Jammer dat de muziek wat ons betreft iets te hard staat, zeker als je niet zo heel erg van Bony M houdt.
Gebronsde tarbot
We zijn toe aan onze hoofdgerechten: de licht gebronsde tarbot op een groen kleedje van spinazie is een lust voor het oog en kan volledig vertrouwen op haar eigen kwaliteiten, een klein handje geholpen met wat zout en peper en een kreeftensaus in een dunne cirkel om de vis heen. De spinazie is boterzacht. We hebben hier iets goeds aan de haak, hooguit een tikje risicoloos bereid, maar wel volgens de regels.
Het draadjesvlees valt erg in de smaak bij mijn tafelgenoot. Het smaakt, met de gebakken appel en 'eigen' jus vermengd met appelstroop, als vroeger bij moeders thuis. De Franse merlot voelt zacht in de mond, ondanks het 'complexe karakter'. Al hadden we natuurlijk liever een glas genuttigd van de zware jongen, een magnum van vijftien liter Amarone. De robuuste fles staat in een geopende kist op een tafel te pronken als pièce de milieu.
Comfortabel toetje
We zijn alweer toe aan het nagerecht, terwijl achter ons de ober aan tafel een chateaubriand vakkundig op de draad trancheert.
Mijn gast past en houdt het bij een espresso. Ik stort me op de parfait, zacht en smeuïg zelfgemaakt ijs met in Drambuie gemarineerde frambozen en een romige quenelle. Een comfortabel toetje. De frambozen zijn juwelen.
La Roche voelt goed, blaast je niet uit je (bruine) stoel, maar biedt rust in de hectiek van gastronomische hypes.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. foto: Lars Smook
De laatste interieurtrends zijn aan La Roche voorbij gegaan. Toch stap je direct in een warm bad waar een klassieke gastheer en gastvrouw de sfeer mede bepalen. Een 'vintage' restaurantsfeertje, omfloerst licht, een aparte bar met een zwevend hekwerk erboven en een soort kunstwerk, een metalen schaal met een alziend oog aan de wand, voor wie in tovenarij gelooft.
Aangenaam geroezemoes van de gasten, de rijpere gastheer loopt kwiek in het rond om iedereen op zijn wenken te bedienen, met een wit servet op de arm als een klassieke ober. De gastvrouw houdt alles scherp in de gaten, blikken vangend met een glimlach.
Twentse amuse
Met een fles Duits witbier en een glas sauvignon blanc monsteren we de kaart. We krijgen er een Twentse amuse bij: een hapje baklever met kleine stukjes gebakken appel. Mijn tafelgenoot smult, ik ben wat minder van de baklever.
Buiten de kaart om, vertelt de ober, is er ook reewild en tarbot. De platvis zwemt direct bij mij binnen. Mijn tafelgenoot is vandaag op de paleo-tour en bestelt ouderwets draadjesvlees van een Blonde d'Aquitaine en een klassieker vooraf: steak tartaar, ook van het blondje. Ik houd het bij vis en schaaldieren en neem de salade met gamba's als voorgerecht.
Bakje met een eierdooier
Steak tartaar wordt nog maar zelden aan tafel klaargemaakt en ook bij La Roche niet. Dat is jammer, maar er verschijnt wel een bakje met een eierdooier die je zelf met de royale hoeveelheid tartaar, gepresenteerd als een timbaal, mag vermengen. Het mooie vlees kun je zelf op smaak brengen met peper en zout uit de molen.
Ik prik in het krokant gebakken huidje van een van mijn gamba's die door het beslag zijn gehaald en gefrituurd. Ze zijn nog lekker heet. Een smakelijk geheel met het tuiltje slablaadjes, de basilicummayonaise en een paar schijfjes citroen.
Intussen raakt de zaak redelijk gevuld met meer gasten. Ook aan de bar kan een hapje worden genuttigd (een oestertje slurpen bijvoorbeeld, voor 2,50 't stuk), of na het diner een kopje koffie gedronken.
Irish Coffee, tegenwoordig een zeldzaamheid, staat ook op de kaart. Zo is hier wel meer gedateerd, zoals het muzikale behang uit de jaren 70, dat naadloos aansluit bij de gemiddelde leeftijd van de gasten. Jammer dat de muziek wat ons betreft iets te hard staat, zeker als je niet zo heel erg van Bony M houdt.
Gebronsde tarbot
We zijn toe aan onze hoofdgerechten: de licht gebronsde tarbot op een groen kleedje van spinazie is een lust voor het oog en kan volledig vertrouwen op haar eigen kwaliteiten, een klein handje geholpen met wat zout en peper en een kreeftensaus in een dunne cirkel om de vis heen. De spinazie is boterzacht. We hebben hier iets goeds aan de haak, hooguit een tikje risicoloos bereid, maar wel volgens de regels.
Het draadjesvlees valt erg in de smaak bij mijn tafelgenoot. Het smaakt, met de gebakken appel en 'eigen' jus vermengd met appelstroop, als vroeger bij moeders thuis. De Franse merlot voelt zacht in de mond, ondanks het 'complexe karakter'. Al hadden we natuurlijk liever een glas genuttigd van de zware jongen, een magnum van vijftien liter Amarone. De robuuste fles staat in een geopende kist op een tafel te pronken als pièce de milieu.
Comfortabel toetje
We zijn alweer toe aan het nagerecht, terwijl achter ons de ober aan tafel een chateaubriand vakkundig op de draad trancheert.
Mijn gast past en houdt het bij een espresso. Ik stort me op de parfait, zacht en smeuïg zelfgemaakt ijs met in Drambuie gemarineerde frambozen en een romige quenelle. Een comfortabel toetje. De frambozen zijn juwelen.
La Roche voelt goed, blaast je niet uit je (bruine) stoel, maar biedt rust in de hectiek van gastronomische hypes.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. foto: Lars Smook
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
