Knuffelen met honden op de UT om de stress te verminderen

Robin en Neal hebben al snel een click. Zij heeft flink wat snoepjes in haar hand, dat helpt. Al snel wordt er van twee kanten volop geknuffeld. Jonathan ziet het, misschien wel een beetje jaloers, van een afstandje aan. Dat knuffelen, dat wil hij ook wel. Dat kan zo fijn met een hond. Die stelt geen vragen, maar geeft zich gewoon. Je kunt er helemaal los mee gaan. Nou ja, binnen bepaalde grenzen natuurlijk.

Robin Weijland, Jonathan Schipper en Pascal Binnekamp vormen een van de groepjes studenten die deze donderdagmiddag op een rustig veldje op de campus van de Universiteit Twente een stukje mogen wandelen en knuffelen met een hond. Op initiatief van de Student Union en in het kader van de (Mental) Health Week. Omdat de stress onder studenten toeneemt en even knuffelen met een huisdier daar tegen kan helpen.

Geluksmomentje
Dat laatste klopt helemaal, weet Hanneke Rijckaart van hondenschool Waggytail en baasje van Neal. Uit onderzoek is gebleken dat bij contacten met een hond het hormoon endorfine vrij komt. Je krijgt vanzelf een geluksmomentje. Robin, Jonathan en Pascal beamen dat. Terwijl de laatste eigenlijk niet zo veel met honden heeft. Maar je wordt er direct rustig van , zo geeft hij toe. Bijna gedachteloos aait hij over de kop van de Australische herder.

Robin is de enige van de drie studenten die thuis, in Oosterbeek, is opgegroeid met een hond. Mace heette die, een golden retriever. Als pup bij de Weijlands in huis gekomen. Mace was een beetje een lobbes. Kon heel lui zijn, maar dan ook ineens weer heel springerig. Hij was vooral erg lief , vertelt Robin. Vier jaar geleden moesten ze hem, veertien jaar oud, laten inslapen. Als je daarna thuis komt, mis je het toch wel dat die niet meteen als een kwispelende haarbal op je af komt rennen. Weet je wat het is met een hond? Die is er gewoon altijd voor je.

Trouwe ogen
Behalve dan als je een student bent. Ik ken er geen een met een hond , zegt Pascal. Die mist hij ook niet. Gaat hij niet doen ook. Jonathan zou later wel graag een hond willen. Afhankelijk van de omstandigheden. Als het past in het plaatje van huisje, boompje, beestje, zou ik dat wel leuk vinden. Dat je op de campus eigenlijk nooit een hond ziet, vindt Robin niet zo erg. Dan mist ze Mace niet zo. Maar als je in Enschede-Zuid fietst, zie je wel veel mensen met een retriever lopen. Dan wil ik het liefst meteen afstappen en er een even in die ondeugende en tegelijkertijd trouwe ogen kijken.

Alle drie, ja ook Robin, beseffen heel goed dat een studentenleven zich niet laat combineren met het hebben van een hond. Dan zou die het grootste deel van de dag maar op mijn kamer zitten en dat zou ik echt niet willen , zegt Jonathan. Hanneke Rijckaart zou het ook geen student willen aanraden. Nog even los van eventuele geluids- en stankoverlast. Honden kosten je pittig veel tijd. Het een gaat altijd ten koste van het ander. Of de hond lijdt eronder, of je studie.

Knuffeluurtje
Maar een keer in de week een knuffeluurtje, dat lijkt de drie studenten wel wat. Stress vinden ze een zwaar woord, maar dat studeren van tijd en tijd gepaard gaat met enige druk, geven ze wel toe. Soms blijf ik er een beetje in hangen en moet ik echt even moeite doen om uit de bubbel te stappen , zegt Robin. Jonathan herkent dat wel een beetje. Af en toe heb je wel even de behoefte om je te ontspannen. Dat is ook de reden dat ik hier nu ben.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Frans Nikkels