Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Column Jan Visser 29 september 2017
Duitsen bloed “ Ben ik van Duitsen bloed.” We zingen het als een statement, maar zo voelen we het niet. Wij zijn niet van Duitsen bloed. Zelfs Willem Alexander niet. Die is van Fries bloed. Zijn voorvader is niet Willem van Oranje zoals velen geloven, maar verre familie van de Vader des Vaderlands de Cazemiers, de Friese tak van de Oranje-Nassaus. De Hollandse tak was uitgestorven en de Friese stadhouder werd ook stadhouder van Holland. Als Willem de Zwijger kinderen had gehad, was Friesland mogelijk zelfstandig gebleven.
Dit gebeurde allemaal in de onrustige periode, dat Europa gevormd werd, zo’n 400 jaar geleden. De Nederlanden vormden een buffer tegen Frankrijk. En daarvoor was een goed georganiseerde staat een voorwaarde. Bij de Vrede van Munster waren grenzen vastgesteld, waaraan de deelnemers aan de conferentie zich conformeerden. Maar een grens is meer dan een potloodstreep op een kaart in Munster.
Er is ook een cultuurgrens. De mensen, de samenlevingen van Duitsland en Nederland zijn anders. Het karakter van stad, dorp en platteland is anders dan bij ons.
Dat is ook het aantrekkelijke; vijf kilometer naar het oosten en je hebt het gevoel vakantie te hebben. Het eten en drinken is anders. Je bent in een ander land.
Wat is 1 van de problemen in onze samenleving? De vervreemding. Mensen zijn hun zekerheden kwijt. Zowel individueel als collectief is een deel van de verbondenheid met elkaar opgelost. Hoe meer de gelijkheid van landen wordt nagestreefd, des te meer roepen de burgers om identiteit en culturele ankers.
Daar is een verschil tussen burger en bestuur. Het bestuur, dat zoveel mogelijk de economische voordelen wil uitbuiten van het verdwijnen van de grenzen, terwijl de burger best over de grens wil werken, zelfs wonen, maar de eigen identiteit wil behouden.
Deze week is het in Enschede de Tolle Woche. Alles is gericht op de Duitse bezoeker, met als insteek de Duitse cultuur of identiteit. Ik kan me voorstellen dat naar aanleiding van de Tolle Woche je als Duitser wel eens naar Enschede wilt, voor de verandering.
Juist, voor de verandering. Niet om meer van hetzelfde te krijgen. En dat geldt ook voor de Nederlander.
Maar dat is niet het ergste. Het ergste is dat er geflirt wordt met identiteiten. Enschede wordt de meest Duitse stad van de regio genoemd. En dat kan ik niet hebben. Dat heb ik al eens eerder gehoord. Ik wil niet in een Duitse stad wonen.
Als wij in Duitsland hadden willen wonen, had ik dat bij de laatste verhuizing wel gedaan. Duitsland en Nederland stonden toen nog met de rug naar elkaar toe. Nu hebben ze zich omgedraaid en kijken in elkaars ogen. Dan kun je ook met elkaar praten en aan elkaar wennen. En die regel ui t het Wilhelmus “ben ik van Duitsen bloed” veranderen we in: “Ben ik van Friese bloed.”
Jan Visser
Er is ook een cultuurgrens. De mensen, de samenlevingen van Duitsland en Nederland zijn anders. Het karakter van stad, dorp en platteland is anders dan bij ons.
Dat is ook het aantrekkelijke; vijf kilometer naar het oosten en je hebt het gevoel vakantie te hebben. Het eten en drinken is anders. Je bent in een ander land.
Wat is 1 van de problemen in onze samenleving? De vervreemding. Mensen zijn hun zekerheden kwijt. Zowel individueel als collectief is een deel van de verbondenheid met elkaar opgelost. Hoe meer de gelijkheid van landen wordt nagestreefd, des te meer roepen de burgers om identiteit en culturele ankers.
Daar is een verschil tussen burger en bestuur. Het bestuur, dat zoveel mogelijk de economische voordelen wil uitbuiten van het verdwijnen van de grenzen, terwijl de burger best over de grens wil werken, zelfs wonen, maar de eigen identiteit wil behouden.
Deze week is het in Enschede de Tolle Woche. Alles is gericht op de Duitse bezoeker, met als insteek de Duitse cultuur of identiteit. Ik kan me voorstellen dat naar aanleiding van de Tolle Woche je als Duitser wel eens naar Enschede wilt, voor de verandering.
Juist, voor de verandering. Niet om meer van hetzelfde te krijgen. En dat geldt ook voor de Nederlander.
Maar dat is niet het ergste. Het ergste is dat er geflirt wordt met identiteiten. Enschede wordt de meest Duitse stad van de regio genoemd. En dat kan ik niet hebben. Dat heb ik al eens eerder gehoord. Ik wil niet in een Duitse stad wonen.
Als wij in Duitsland hadden willen wonen, had ik dat bij de laatste verhuizing wel gedaan. Duitsland en Nederland stonden toen nog met de rug naar elkaar toe. Nu hebben ze zich omgedraaid en kijken in elkaars ogen. Dan kun je ook met elkaar praten en aan elkaar wennen. En die regel ui t het Wilhelmus “ben ik van Duitsen bloed” veranderen we in: “Ben ik van Friese bloed.”
Jan Visser
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
