Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Column Jan Visser 22 juni 2018
Toon Eens in de veertien dagen, op de vrijdagmorgen ga ik naar het Balengebouw in Roombeek, waar de kantoren en studio’s van de samenwerkende media Tubantia en 1Twente zijn gehuisvest. Een mooi gebouw met de karakteristieke afbeelding van Jan Cremer vijf keer op de voorgevel. Ik lees dan mijn column voor en in de studio wordt daarvan een opname gemaakt voor uitzending s middags. Na de opname loop ik over de Newsroom, de redactie van dagblad en omroep. In het begin werd ik een beetje argwanend bekeken, maar de redacteuren zijn inmiddels aan mij gewend en ik aan hen
Mijn ankerplaats in de Newsroom is het bureau van Toon Mesman. Hij krijgt het A4-tje met de tekst van mijn column, die ik net heb opgelezen. Meestal leest hij het niet dadelijk, maar wacht hij totdat ik weg ben. Ik weet zeker dat hij de tekst leest, want alle journalisten zijn lettervreters. Ze lezen alles wat los en vast zit, tot en met de tekst op de verpakkingen van de hagelslag.
Toon ziet eruit als een lieve knuffelbeer. Hij is slim, observerend, legt verbanden en hij heeft een roeping en welke journalist heeft tegenwoordig nog een roeping? Een journalist heeft tegenwoordig een afgebakende hoeveelheid woorden, die hij moet produceren voor een deadline, die hij moet halen, voor verschillende media, waardoor de nieuwsitems op de website, Teletekst en tekstpagina’s in de krant steeds kortere versies van hetzelfde verhaal worden.
Toon maakt de indruk zich niet echt zorgen te maken over de lengte van zijn artikelen. Hij heeft al zoveel meegemaakt en dan vertelt hij over zijn avontuur in Nicaragua. Vanuit het idealisme van de democratie was hij daar om de persvrijheid te beschermen, want zoals u weet is het eerste slachtoffer van een oorlog, de persvrijheid. En dat die vrijheid niet alleen op rechts bevochten moet worden, leert hij in hetzelfde Nicaragua waar de democratie ook tegen links beschermd moet worden.
Maar Toon bevocht niet alleen in exotische oorden de persvrijheid, ook in Nederland, in het kleine Enschede waren zijn bedreigers talrijk. De strijd van de media tegen de voorlichters en bestuurders van zijn eigen stad liep soms hoog op. Toon, altijd kalm en rationeel, had één principe: de krant moet niet alleen de lezer entertainen, maar is ook een strijdmiddel tegen de altijd sterkere overheid, waarvan het individu altijd verliest. Daarin zag hij een welbewust gekozen principe; het principe van de waakhondfunctie van de pers, van de luis in de pels. Ik wil wedden dat hij deze week nog met een scoop komt.
Toon,Bert (de andere columnist) en ik weten hoe graag jij in het middelpunt van de belangstelling staat (niet dus) en daarom besteden wij allebei aandacht aan jouw afscheid. Je zult het haten, maar weg te gaan zonder afscheid te nemen, dat kan toch niet. Denk eens aan al die drank en sigaren, die je misloopt.
Toon, ook namens Margriet, het ga je goed.
Jan
Toon ziet eruit als een lieve knuffelbeer. Hij is slim, observerend, legt verbanden en hij heeft een roeping en welke journalist heeft tegenwoordig nog een roeping? Een journalist heeft tegenwoordig een afgebakende hoeveelheid woorden, die hij moet produceren voor een deadline, die hij moet halen, voor verschillende media, waardoor de nieuwsitems op de website, Teletekst en tekstpagina’s in de krant steeds kortere versies van hetzelfde verhaal worden.
Toon maakt de indruk zich niet echt zorgen te maken over de lengte van zijn artikelen. Hij heeft al zoveel meegemaakt en dan vertelt hij over zijn avontuur in Nicaragua. Vanuit het idealisme van de democratie was hij daar om de persvrijheid te beschermen, want zoals u weet is het eerste slachtoffer van een oorlog, de persvrijheid. En dat die vrijheid niet alleen op rechts bevochten moet worden, leert hij in hetzelfde Nicaragua waar de democratie ook tegen links beschermd moet worden.
Maar Toon bevocht niet alleen in exotische oorden de persvrijheid, ook in Nederland, in het kleine Enschede waren zijn bedreigers talrijk. De strijd van de media tegen de voorlichters en bestuurders van zijn eigen stad liep soms hoog op. Toon, altijd kalm en rationeel, had één principe: de krant moet niet alleen de lezer entertainen, maar is ook een strijdmiddel tegen de altijd sterkere overheid, waarvan het individu altijd verliest. Daarin zag hij een welbewust gekozen principe; het principe van de waakhondfunctie van de pers, van de luis in de pels. Ik wil wedden dat hij deze week nog met een scoop komt.
Toon,Bert (de andere columnist) en ik weten hoe graag jij in het middelpunt van de belangstelling staat (niet dus) en daarom besteden wij allebei aandacht aan jouw afscheid. Je zult het haten, maar weg te gaan zonder afscheid te nemen, dat kan toch niet. Denk eens aan al die drank en sigaren, die je misloopt.
Toon, ook namens Margriet, het ga je goed.
Jan
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
