Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Column Bert Hassink 29 december 2017
Veur mekoar Kent u dat, dames en heren, veur mekoar. Vast wel. We willen allemaal wel dat het veur mekoar is. En dat we er bij tijd en wijle ook vuer mekoar bint.
Ik moest aan ‘vuer mekoar’ denken tijdens de Kerst samenzang in de Jacobuskerk afgelopen zaterdag. Met ruim 600 personen waren we daar tezamen en zongen en luisterden naar mooie muziek door muziekanten uit het grensdorp Glanerbrug. U weet wel: dat dorp dat in het nieuwe jaar zonder zwembad zit. Maar dat terzijde. En ‘dat terzijde’ moet het grootste deel van de gemeenteraad van onze mooie stad Enschede ook gedacht hebben, toen ze besloten het bad De Brug te sluiten.
Maar ik dwaal af van mijn eigenlijke gedachte. Veur mekoar. Ja, daar in de Jacobus dwaalde mijn gedachte ook af. Ik had vanuit mijn plaats in de kerk mooi uitzicht op de grote stal die in de kerk was gezet en probeerde het Kerstverhaal te vertalen naar het hier en nu.
Het hier en nu van de participatiemaatschappij en de zelfredzaamheidcultuur. Het hier en nu waarbij je steeds meer bent aangewezen op hulp van anderen, door een terugtrekkende overheid. De neo-liberale gedachten van alles zelf kunnen oplossen gecombineerd met een harde Calvinistische hand, maakt het er soms niet makkelijker op. Zowel landelijk als lokaal regeert deze combinatie van politieke stromingen.
Geen probleem als je alles veur mekoar hebt. Dan kun je ergens wel eens een tikje opvangen of tegenvaller wegwerken. Dan is het in de rij moeten staan bij de kassa met je Kerstinkopen al snel een probleem, nietwaar?
Maar wat als je het niet veur mekoar hebt? Zijn er dan anderen die denken: wie bint er toch veur mekoar. Dat althans mag je hopen. En gelukkig is dat ook zo. En dan doel ik niet op die mensen die vanwege het sentiment van de Kerst eens ‘iets’ doen voor de ander. Maar die mensen die het hele jaar door klaar staan om een ander te helpen. Een ander die het niet helemaal veur mekoar heeft.
In de kerstgedachte van mij nam ik nog even wat dingen door van het afgelopen jaar. De waarschuwingen van de Nationale Ombudsman, de Raad van State en de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid over de beperkingen die de maatschappij heeft als het gaat om zelfredzaamheid. Het onlangs verschenen rapport van het SCP over de sociale staat van ons mooie Nederland. In dit rapport zijn ook enkele tendensen waarneembaar, die als een waarschuwing gezien kunnen worden dat enkele grenzen bereikt zijn, als het gaat om informele zorgtaken.
Een groot deel van de politiek is niet gevoelig voor dit soort signalen en dus gaat men gewoon door met de ingezette lijn. Daarom op de drempel van het nieuwe jaar de oproep om er veur mekoar te zijn.
Ik hoop dat oeleu het goed veur mekoar hebt in ’t niejjoar, mear veural bin er veur mekoar.
Ik wens oeleu gluk in’n tuk.
Maar ik dwaal af van mijn eigenlijke gedachte. Veur mekoar. Ja, daar in de Jacobus dwaalde mijn gedachte ook af. Ik had vanuit mijn plaats in de kerk mooi uitzicht op de grote stal die in de kerk was gezet en probeerde het Kerstverhaal te vertalen naar het hier en nu.
Het hier en nu van de participatiemaatschappij en de zelfredzaamheidcultuur. Het hier en nu waarbij je steeds meer bent aangewezen op hulp van anderen, door een terugtrekkende overheid. De neo-liberale gedachten van alles zelf kunnen oplossen gecombineerd met een harde Calvinistische hand, maakt het er soms niet makkelijker op. Zowel landelijk als lokaal regeert deze combinatie van politieke stromingen.
Geen probleem als je alles veur mekoar hebt. Dan kun je ergens wel eens een tikje opvangen of tegenvaller wegwerken. Dan is het in de rij moeten staan bij de kassa met je Kerstinkopen al snel een probleem, nietwaar?
Maar wat als je het niet veur mekoar hebt? Zijn er dan anderen die denken: wie bint er toch veur mekoar. Dat althans mag je hopen. En gelukkig is dat ook zo. En dan doel ik niet op die mensen die vanwege het sentiment van de Kerst eens ‘iets’ doen voor de ander. Maar die mensen die het hele jaar door klaar staan om een ander te helpen. Een ander die het niet helemaal veur mekoar heeft.
In de kerstgedachte van mij nam ik nog even wat dingen door van het afgelopen jaar. De waarschuwingen van de Nationale Ombudsman, de Raad van State en de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid over de beperkingen die de maatschappij heeft als het gaat om zelfredzaamheid. Het onlangs verschenen rapport van het SCP over de sociale staat van ons mooie Nederland. In dit rapport zijn ook enkele tendensen waarneembaar, die als een waarschuwing gezien kunnen worden dat enkele grenzen bereikt zijn, als het gaat om informele zorgtaken.
Een groot deel van de politiek is niet gevoelig voor dit soort signalen en dus gaat men gewoon door met de ingezette lijn. Daarom op de drempel van het nieuwe jaar de oproep om er veur mekoar te zijn.
Ik hoop dat oeleu het goed veur mekoar hebt in ’t niejjoar, mear veural bin er veur mekoar.
Ik wens oeleu gluk in’n tuk.
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
