Nieuws
Enschede
Brit Adrian maakt dit jaar in Military Boekelo debuut als nieuwe ontwerper van crosscountry
Na een periode van negentien jaar heeft Military Boekelo een nieuwe parcourdesigner in huis gehaald. De 48-jarige Brit Adrian Ditcham was ooit de assistent van Sue Benson, maar maakt dit jaar zijn debuut als ontwerper van de crosscountry.
De eerste keer dat Adrian Ditcham voor Military Boekelo aan de slag ging? Dat was vorig jaar, op de zondagmorgen na de crosscountry. Ik ben toen in alle vroegte op pad gegaan, heb het parcours van de cross gelopen. Om te kijken welke route de meeste combinaties hadden genomen, waar de paarden sprongen voor een hindernis, waar ze weer terecht kwamen en nog een keer alle hindernissen goed bekijken. In mijn hoofd was ik toen al bezig met de cross van dit jaar.
De 48-jarige inwoner van Petersfield, een klein plaatsje tussen Londen en Portsmouth, loopt behoedzaam door het water van hindernis 19. De waterbak is jaarlijks een geliefde plek voor veel toeschouwers van de crosscountry tijdens Military Boekelo en dit jaar de locatie die door Ditcham het meest onder handen is genomen. Als opvolger van Sue Benson, die de afgelopen negentien jaar verantwoordelijk was voor het ontwerp van de crosscountry, wilde hij juist op die plek zijn stempel drukken. Om zijn visitekaartje af te geven. Eigenlijk wilde ik twee verschillende waterhindernissen bouwen , legt Ditcham uit. Zoals Boekelo in het verleden altijd heeft gehad. Maar dat was helaas nog niet mogelijk voor dit jaar. Daarom heb ik de huidige waterbak aangepast en een groot stuk afgegraven. De paarden moeten nu tweemaal het water in. Toch nog twee waterhindernissen, lacht Boekelo s nieuwe designer.
Hij voelt zich vereerd dat voor hem is gekozen, maar Benson opvolgen is zeker geen easy job . Benson was een instituut in Boekelo, waar ze er maar wat trots op waren dat zij in 2012 het parcours van de Olympische Spelen had ontworpen. Wie was toen in Londen haar assistent? Juist, Adrian Ditcham. Sue en ik hebben al veel vaker met elkaar samengewerkt, we vormden een goed team. Dat ik hier in Boekelo in haar voetsporen mag treden, is geweldig.
Huilen
Ditcham keek vorig jaar al op de achtergrond mee tijdens de werkzaamheden van Benson, deze week zijn de rollen omgekeerd. Sue is dit jaar in de buurt. Niet om mijn hand vast te houden hoor, of om op haar schouder te huilen als het tegen zit , zegt hij lachend. Dit werk kan eenzaam zijn als het niet goed gaat. Dan is het fijn om te praten met iemand met dezelfde mindset.
In de aanloop naar de crosscountry, het populairste onderdeel van Military Boekelo, bezocht Ditcham samen met Benson de hindernissen in aanbouw. Ondertussen bespraken ze allerlei ideeën en suggesties van de nieuwe crossdesigner en vroeg hij Benson: Zie je iets wat ik over het hoofd heb gezien, heb ik wat gemist? Gaan de ruiters dit doen of dat? Niet dat ik mezelf niet vertrouw, maar het is altijd goed om samen te sparren. Hoe lang we bij de waterbak hebben gestaan? Toch wel zo n anderhalf uur.
Worden thuis in Engeland eventingwedstrijden bij bosjes georganiseerd, geen enkele is te vergelijken met Boekelo, zegt Ditcham. De atmosfeer die hier heerst, is fantastisch. It s a lovely area. In Engeland heb je wedstrijden over grote stukken land, terwijl in Boekelo alles op een veel kleinere ruimte plaatsvindt. Het is hier erg compact. Met al die sponsortenten langs het parcours en de grote publieke belangstelling. Allemaal facetten om zeker rekening mee te houden tijdens het ontwerp , zegt de voormalig eventingruiter. In de jaren tachtig en negentig heb ik veel wedstrijden gereden, maar op een gegeven moment werd het ontwerp en creëren van hindernissen van events in eigen land belangrijker.
Balanceren
De moeilijkheid van Boekelo, gaat Ditcham verder, is met name het verschillende niveau van paarden dat aan de start staat. Boekelo is een ideale wedstrijd voor jonge paarden om ervaring op te doen tijdens een viersterrenevenement (het eennahoogste niveau, red.), of voor paarden om het seizoen op een goede manier af te sluiten. Daarnaast heb je nog het Nederlands kampioenschap en de Nations Cup, waarin combinaties strijden voor een olympisch ticket. Kortom, allemaal verschillende doelen waarvoor een goede, niet te eenvoudige cross moet worden ontworpen , legt Ditcham het balanceren tussen al die doelstellingen uit. Ik denk dat de ruiters en amazones een uitdagende cross krijgen, waarin wel het een en ander van hun paard wordt gevraagd. Ik verwacht dat tussen de zestig of zeventig procent van het deelnemersveld uiteindelijk foutloos de finish haalt.
Met vertrouwen kijkt hij uit naar de crosscountry. Zijn werk zit er dan op, het is aan de combinaties op welke wijze zij de 27 hindernissen met succes overbruggen. Of de ruiters kiezen voor de meest ideale lijn, of in sommige gevallen de alternatieve route pakken met kans op tijdverlies en dus extra strafpunten. De eerste zeven á acht combinaties zal Ditcham volgen vanuit de controlekamer, op allerlei beeldschermen. Doorstaan die de cross, dan weet ik dat het ontwerp goed was. Daarna ga ik zelf het parcours op, om zelf bij de hindernissen te kijken welke routes worden genomen en hoe combinaties met eventuele problemen onderweg omgaan.
Voor zijn leermeester Benson was de crosscountry jaarlijks een dag vol zenuwen en spanning, met een constante en knagende zorg of alle paarden na afloop wel weer veilig en gezond op stal zouden staan. Ditcham deelt die stress. Ik kijk uit naar half vijf zaterdagmiddag, als alle combinaties safe binnen zijn. Ik heb een zo veilig mogelijk parcours gemaakt, het welzijn van de paarden gaat boven alles, maar het is wel eventing en je weet nooit wat een vermoeid paard kan gaan doen.
Zijn vrouw en hun twee kinderen zien hem enkele malen in het jaar de oversteek naar het vasteland maken. Dit jaar zijn ze niet van de partij, wellicht dat de familie in de toekomst gaat zien wat vader in Boekelo doet. De kinderen zijn niet zo geïnteresseerd in eventing of wat ik doe. Het enige wat zij leuk vinden als ik weer thuiskom, zijn de stroopwafels die ik meeneem.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Annina Romita
De 48-jarige inwoner van Petersfield, een klein plaatsje tussen Londen en Portsmouth, loopt behoedzaam door het water van hindernis 19. De waterbak is jaarlijks een geliefde plek voor veel toeschouwers van de crosscountry tijdens Military Boekelo en dit jaar de locatie die door Ditcham het meest onder handen is genomen. Als opvolger van Sue Benson, die de afgelopen negentien jaar verantwoordelijk was voor het ontwerp van de crosscountry, wilde hij juist op die plek zijn stempel drukken. Om zijn visitekaartje af te geven. Eigenlijk wilde ik twee verschillende waterhindernissen bouwen , legt Ditcham uit. Zoals Boekelo in het verleden altijd heeft gehad. Maar dat was helaas nog niet mogelijk voor dit jaar. Daarom heb ik de huidige waterbak aangepast en een groot stuk afgegraven. De paarden moeten nu tweemaal het water in. Toch nog twee waterhindernissen, lacht Boekelo s nieuwe designer.
Hij voelt zich vereerd dat voor hem is gekozen, maar Benson opvolgen is zeker geen easy job . Benson was een instituut in Boekelo, waar ze er maar wat trots op waren dat zij in 2012 het parcours van de Olympische Spelen had ontworpen. Wie was toen in Londen haar assistent? Juist, Adrian Ditcham. Sue en ik hebben al veel vaker met elkaar samengewerkt, we vormden een goed team. Dat ik hier in Boekelo in haar voetsporen mag treden, is geweldig.
Huilen
Ditcham keek vorig jaar al op de achtergrond mee tijdens de werkzaamheden van Benson, deze week zijn de rollen omgekeerd. Sue is dit jaar in de buurt. Niet om mijn hand vast te houden hoor, of om op haar schouder te huilen als het tegen zit , zegt hij lachend. Dit werk kan eenzaam zijn als het niet goed gaat. Dan is het fijn om te praten met iemand met dezelfde mindset.
In de aanloop naar de crosscountry, het populairste onderdeel van Military Boekelo, bezocht Ditcham samen met Benson de hindernissen in aanbouw. Ondertussen bespraken ze allerlei ideeën en suggesties van de nieuwe crossdesigner en vroeg hij Benson: Zie je iets wat ik over het hoofd heb gezien, heb ik wat gemist? Gaan de ruiters dit doen of dat? Niet dat ik mezelf niet vertrouw, maar het is altijd goed om samen te sparren. Hoe lang we bij de waterbak hebben gestaan? Toch wel zo n anderhalf uur.
Worden thuis in Engeland eventingwedstrijden bij bosjes georganiseerd, geen enkele is te vergelijken met Boekelo, zegt Ditcham. De atmosfeer die hier heerst, is fantastisch. It s a lovely area. In Engeland heb je wedstrijden over grote stukken land, terwijl in Boekelo alles op een veel kleinere ruimte plaatsvindt. Het is hier erg compact. Met al die sponsortenten langs het parcours en de grote publieke belangstelling. Allemaal facetten om zeker rekening mee te houden tijdens het ontwerp , zegt de voormalig eventingruiter. In de jaren tachtig en negentig heb ik veel wedstrijden gereden, maar op een gegeven moment werd het ontwerp en creëren van hindernissen van events in eigen land belangrijker.
Balanceren
De moeilijkheid van Boekelo, gaat Ditcham verder, is met name het verschillende niveau van paarden dat aan de start staat. Boekelo is een ideale wedstrijd voor jonge paarden om ervaring op te doen tijdens een viersterrenevenement (het eennahoogste niveau, red.), of voor paarden om het seizoen op een goede manier af te sluiten. Daarnaast heb je nog het Nederlands kampioenschap en de Nations Cup, waarin combinaties strijden voor een olympisch ticket. Kortom, allemaal verschillende doelen waarvoor een goede, niet te eenvoudige cross moet worden ontworpen , legt Ditcham het balanceren tussen al die doelstellingen uit. Ik denk dat de ruiters en amazones een uitdagende cross krijgen, waarin wel het een en ander van hun paard wordt gevraagd. Ik verwacht dat tussen de zestig of zeventig procent van het deelnemersveld uiteindelijk foutloos de finish haalt.
Met vertrouwen kijkt hij uit naar de crosscountry. Zijn werk zit er dan op, het is aan de combinaties op welke wijze zij de 27 hindernissen met succes overbruggen. Of de ruiters kiezen voor de meest ideale lijn, of in sommige gevallen de alternatieve route pakken met kans op tijdverlies en dus extra strafpunten. De eerste zeven á acht combinaties zal Ditcham volgen vanuit de controlekamer, op allerlei beeldschermen. Doorstaan die de cross, dan weet ik dat het ontwerp goed was. Daarna ga ik zelf het parcours op, om zelf bij de hindernissen te kijken welke routes worden genomen en hoe combinaties met eventuele problemen onderweg omgaan.
Voor zijn leermeester Benson was de crosscountry jaarlijks een dag vol zenuwen en spanning, met een constante en knagende zorg of alle paarden na afloop wel weer veilig en gezond op stal zouden staan. Ditcham deelt die stress. Ik kijk uit naar half vijf zaterdagmiddag, als alle combinaties safe binnen zijn. Ik heb een zo veilig mogelijk parcours gemaakt, het welzijn van de paarden gaat boven alles, maar het is wel eventing en je weet nooit wat een vermoeid paard kan gaan doen.
Zijn vrouw en hun twee kinderen zien hem enkele malen in het jaar de oversteek naar het vasteland maken. Dit jaar zijn ze niet van de partij, wellicht dat de familie in de toekomst gaat zien wat vader in Boekelo doet. De kinderen zijn niet zo geïnteresseerd in eventing of wat ik doe. Het enige wat zij leuk vinden als ik weer thuiskom, zijn de stroopwafels die ik meeneem.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Annina Romita
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
